خودمونی بخوام برات بگم، فیلم "سرزمین عجایب" یا همون "Wonderland" سال ۲۰۰۳ اومد و راستش رو بخوای، یه کم فیلمیه که همه‌جا سروصدا نکرد ولی خب، داستان جالبی داره. یه جورایی گیرایی خاص خودشو داره اگه اهل اینجور فیلما باشی. داستان فیلم برمی‌گرده به قتل‌های معروف "واندرلند" که سال ۱۹۸۱ تو لس‌آنجلس اتفاق افتاد. اگه اسم جان هولمز (John Holmes) به گوشت خورده باشه، همون بازیگر فیلم‌های بزرگسال معروف دهه‌های ۷۰ و ۸۰، این فیلم تا حد زیادی در مورد زندگی اون و نقش احتمالی‌ش تو این قتل‌هاست. کارگردان فیلم، جیمز کاکس (James Cox)، اومده یه داستان جنایی درام درست کرده که خیلی خطی پیش نمیره. یعنی چی؟ یعنی داستان رو از زاویه‌های مختلف و زمان‌های متفاوت نشون می‌ده، یه جورایی مثل فیلم "راشومون" اگه دیده باشی. اینجوری فیلم می‌خواد بگه که واقعیت ماجرا چقدر پیچیده و مبهم بوده و قضاوت کردن آسون نیست. بازیگرای خیلی خوبی هم تو فیلم هستن. ول کیلمر (Val Kilmer) نقش جان هولمز رو بازی می‌کنه. راستش رو بخوای، ول کیلمر اینجا خیلی خوب از پس نقش یه آدم به هم ریخته و معتاد بر اومده. قشنگ می‌تونی ببینی که چطور این آدم معروف و به ظاهر خوشگذرون، داره از درون نابود می‌شه. کیت بوسورث (Kate Bosworth) هم هست که نقش دوست دختر هولمز، داون شیلر (Dawn Schiller) رو بازی می‌کنه. لیزا کودرو (Lisa Kudrow)، همون فیبی سریال "فرندز" خودمون، اینجا یه نقش کاملا متفاوت داره و نقش زن جان هولمز رو بازی می‌کنه. بازی‌ش خیلی خوب و تاثیرگذاره، مخصوصا جاهایی که با هولمز روبرو می‌شه و خیلی سرد و بی‌اعتنا بهش جواب می‌ده. از بازیگرای دیگه هم بخوام بگم، دیلن مک‌درموت (Dylan McDermott)، کری فیشر (Carrie Fisher) و جاش لوکاس (Josh Lucas) هم تو فیلم هستن. واقعا یه گروه بازیگری قوی جمع شدن. راجع به خود داستان فیلم، همونطور که گفتم، قتل‌های واندرلند موضوع اصلیه. چهار نفر به طرز وحشیانه‌ای تو یه خونه تو خیابون واندرلند کشته می‌شن. فیلم سعی می‌کنه نشون بده که این قتل‌ها چطور اتفاق افتادن و چه کسایی توش نقش داشتن. داستان از دیدگاه چند نفر مختلف روایت می‌شه، از جمله خود جان هولمز، دوست دخترش، پلیس‌ها و دوستای مقتول‌ها. این نوع روایت غیرخطی باعث می‌شه که تماشاگر کم کم اطلاعات رو جمع کنه و خودش سعی کنه بفهمه ماجرا چی بوده. البته بعضی از منتقدها به این نوع روایت فیلم انتقاد داشتن و می‌گفتن یه کم گیج‌کننده‌ست. ولی خب، بعضی‌های دیگه هم از این سبک خوششون اومده بودن و می‌گفتن به حس و حال بی‌ثبات و پرانرژی فیلم کمک می‌کنه. موسیقی فیلم هم خیلی خوبه و به فضای فیلم می‌خوره. آهنگسازش کلیف مارتینز (Cliff Martinez) هست که کارش درسته. در مورد نقدها هم اگه بخوام بگم، امتیاز فیلم تو سایت "راتن تومیتوز" (Rotten Tomatoes) فقط ۳۴ درصده و تو "متاکریتیک" (Metacritic) هم ۴۳ از ۱۰۰ گرفته. یعنی منتقدها خیلی باهاش حال نکردن. خیلی‌هاشون بازی بازیگرها رو تعریف کردن، مخصوصا بازی ول کیلمر، لیزا کودرو و اریک بوگوسیان (Eric Bogosian) که نقش یه گنگستر به اسم ادی نش (Eddie Nash) رو بازی می‌کنه. ولی خب، خیلی‌ها هم داستان فیلم رو آشفته و بی‌هدف دونستن و گفتن فیلم نتونسته عمق کافی به شخصیت‌ها بده. یه نکته دیگه هم که منتقدها بهش اشاره کردن، مقایسه فیلم با "بوگی نایتز" (Boogie Nights) هست. بعضی‌ها می‌گفتن "واندرلند" انگار ۴۰ دقیقه آخر "بوگی نایتز" رو کش دادن و تبدیل به یه فیلم بلند کردن. می‌گفتن "بوگی نایتز" خیلی بهتر و واقعی‌تر به دنیای فیلم‌های بزرگسال و سقوط آدم‌ها تو اون فضا پرداخته. در کل، "Wonderland" فیلمیه که شاید همه پسند نباشه. اگه دنبال یه فیلم جنایی درام هستی که داستانش پیچیده باشه و روایت غیرخطی داشته باشه و بازیگرای خوبی هم توش بازی کنن، شاید ازش خوشت بیاد. ولی اگه انتظار یه فیلم خیلی خوش ساخت و بی‌نقص رو داری، شاید یه کم ناامید بشی. به نظر من ارزش یه بار دیدن رو داره، مخصوصا اگه به داستان‌های واقعی جنایی و زندگی آدم‌های به حاشیه رونده شده علاقه داشته باشی.